Σχέσεις ζωής και αληθινή αγάπη
Μεγαλώνουμε πιστεύοντας ότι ξέρουμε τι είναι αγάπη και τελικά αντί να την απλοποιούμε την κάνουμε όλο και πιο περίπλοκη.
Ψάχνουμε να βρούμε το άλλο μας μισό και εκείνον τον άνθρωπο που θα μας συμπληρώσει, ώστε να γίνουμε επιτέλους ολόκληροι.
Συμπεριφερόμαστε σαν να έχουμε γεννηθεί μισοί και ξοδεύουμε όλοι μας τη ζωή, περιμένοντας εκείνον ή εκείνη που θα μας ολοκληρώσει.
Όλα τα παραπάνω αποδεικνύουν τη λάθος εικόνα που έχουμε εν τέλει για την αγάπη και τις σχέσεις.
Η αληθινή αγάπη και οι σχέσεις ζωής δεν βασίζονται στα παραπάνω. Ό,τι βασίζεται στα παραπάνω είναι δεδομένο ότι θα αποτύχει...
Συνήθως αναζητάμε εκείνα τα οποία μας είναι οικεία, ανάλογα με τα πρότυπα που έχουμε μεγαλώσει. Το οικείο όμως δεν είναι πάντα το ιδανικό και το κατάλληλο για εμάς. Το οικείο δυστυχώς δεν μας εξελλίσσει, γιατί δεν μας επιτρέπει να βάλουμε πλώρη για άγνωστα νερά, όπου θα μας ανακαλύψουμε.
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τις σχέσεις. Κάνουμε επιλογές που μας είναι οικείες από ανασφάλεια να ταξιδέψουμε μόνοι και να ψαχτούμε. Δεσμευόμαστε απέναντι σε ανθρώπους από τους οποίους περιμένουμε να μας σώσουν. Την ίδια στιγμή, λοιπόν, που δεν μπορούμε εμείς οι ίδιοι να σώσουμε τον εαυτό μας, έχουμε την απαίτηση να το κάνει κάποιος άλλος για εμάς.
Περιμένουμε να ευτυχήσουμε επείδη γραπωθήκαμε από το πρότυπο που μας φόρτωσαν και την υποτιθέμενη «αληθινή αγάπη» που βρήκαμε. Σε μερικούς παίρνει χρόνια να καταλάβουν πως η αληθινή τους αγάπη ήταν μία φούσκα, στην οποία εγκλωβίστηκαν από μόνοι τους.
Η αληθινή αγάπη δεν είναι το άλλο μας μισό, αλλά το άλλο μας ολόκληρο. Οι σχέσεις ζωής, εκείνες οι σχέσεις δηλαδή που έχουν διάρκεια, είναι εκείνες στις οποίες εξελλισσόμαστε παρέα. Δεν είναι εκείνες που περιμένουμε τον άλλον να μας σώσει ή να τον σώσουμε εμείς. Δεν είναι εκείνες που περιμένουμε κάποιον προκειμένου να νιώσουμε ευτυχία.
Όταν ψάχνουμε κάποιον να μας σώσει επειδή μέσα μας είμαστε διαλυμένοι, οι πιθανότητες είναι να βρούμε κάποιον εξίσου διαλυμένο που ψάχνει σανίδα σωτηρίας. Η οικειότητα που θα αναπτυχθεί μεταξύ μας στην αρχή, καθώς ο ένας θα απαγκιστρωθεί από τον άλλον, θα μας κάνει να νομίζουμε ότι βρήκαμε αυτό που ψάχναμε.
Η αγάπη όμως σε αυτή την περίπτωση δεν θα μας σώσει. Μάλλον θα αρχίσει να περιπλέκει τα πράγματα...
Οι ανασφάλειες μας θα μας έχουν οδηγήσει, για άλλη μία φορά, σε λάθος επιλογή και σε μία υποτιθέμενη σχέση ζωής.
Η αληθινή αγάπη έρχεται αφού πρώτα έχουμε σώσει εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας. Και ο λόγος που έρχεται τότε, είναι γιατί πολύ απλά τότε κατανοούμε επιτέλους τί σημαίνει.
Η αγάπη δεν έρχεται για να μας συμπληρώσει γιατί είμαστε ήδη συμπληρωμένοι, μέσα από την αποδοχή του εαυτού μας.
Η αγάπη έρχεται για να μας βοηθήσει να εξελιχθούμε και να αναπτυχθούμε κι άλλο. Έρχεται για να μας διδάξει πως να είμαστε περισσότερο ο εαυτός μας. Έρχεται γιατί έχουμε ήδη μάθει να μας αγαπάμε με όλες τις ατέλειες μας και παρόλ'αυτά νιώθουμε πλήρεις. Μόνο τότε μπορούμε πραγματικά να αγαπήσουμε τον άλλον και να δημιουργήσουμε αληθινές σχέσεις ζωής.
Μέσα από την αυτοαποδοχή, μαθαίνουμε τί σημαίνει να αποδεχόμαστε τον άλλον, όπως είναι. Όσο περισσότερο μας αποδεχόμαστε, τόσο περισσότερο απομακρυνόμαστε από τις ανασφάλειες μας και κάνουμε πιο σωστές επιλογές.
Κι όσο περισσότερο μας αποδεχόμαστε, τόσο αυτοβελτιωνόμαστε. Αναζητάμε πλέον την εξέλιξη και στις σχέσεις μας με τους άλλους και επιθυμούμε να δημιουργούμε τέτοιου είδους σχέσεις. Σχέσεις που μας εξελλίσσουν και όχι σχέσεις που περιμένουμε να μας σώσουν.
Οι ουσιαστικές σχέσεις που αναπτύσσουμε με τους άλλους είναι και εκείνες που μας πάνε πιο πέρα.