Μάθε να δέχεσαι βοήθεια!

Αποδοχή βοήθειας

Όλοι μας θέλουμε να δεχόμαστε την φροντίδα και την αγάπη των άλλων. Ωστόσο, πολλοί άνθρωποι δεν έχουν την ίδια άνεση στο να λαμβάνουν την βοήθεια των άλλων επειδή αν και έχει πολλά οφέλη, αποτελεί μια πρόκληση για αυτούς. Μεγαλώνουμε πιστεύοντας ότι όσο λιγότερα ζητάμε τόσο το καλύτερο. Νιώθουμε ότι θα είμαστε βάρος για τους άλλους αν δεχτούμε την βοήθειά τους. Σαν αποτέλεσμα, νιώθουμε σύγχυση από τις αντικρουόμενες απόψεις για τη λήψη βοήθειας.

Γιατί δυσκολευόμαστε να δεχτούμε τη βοήθεια;

Αυτές οι πολύπλοκες αντιδράσεις στην αποδοχή της βοήθειας μπορεί να προκύπτουν από τα πρότυπα προσκόλλησης. Η προσκόλληση στα πρώιμα χρόνια της ζωής μας διαμορφώνει τις σχέσεις μας με τους άλλους και πως περιμένουμε να μας συμπεριφέρονται οι άλλοι. Αν ένα άτομο έχει τραυματικές ψυχολογικές εμπειρίες και ανασφαλή προσκόλληση στην παιδική ηλικία, μπορεί να μην νιώθει εμπιστοσύνη ή ασφάλεια στις σχέσεις στην ενήλικη ζωή του. Αν δεν έχει μάθει να παίρνει φροντίδα από τους γονείς του, μπορεί να είναι επώδυνο να την δεχτεί.

Είναι δύσκολο για κάποιους ανθρώπους να στηρίζονται στους άλλους για βοήθεια. Πρώτα από όλα, μπορεί να είναι δύσκολο να αποδεχτούν ότι δεν μπορούν να τα κάνουν όλα μόνοι τους. Αναγνωρίζουν ότι έχουν την ανάγκη κάποιου άλλου και αυτό τους προκαλεί ντροπή και πόνο λόγω των εμπειριών της παιδικής τους ηλικίας. Αυτό είναι αλήθεια αν έχουν περάσει τα πρώτα χρόνια της ζωής τους εκφράζοντας τις ανάγκες τους , χωρίς να ικανοποιούνται. Στην αποφευκτική προσκόλληση,  το παιδί αναπτύσσει την  την προσαρμογή να ηρεμεί μόνο ρου. Αποφεύγει να εκφράσει τις ανάγκες του ώστε να μην νιώθει ντροπή και επώδυνα συναισθήματα όταν αυτές δεν καλύπτονται. Μπορεί να φοβάται ότι αν εκφράσει τις ανάγκες του, θα είναι υπερβολικό.

Όταν κάποιος αναπτύσσει αποφευκτική προσκόλληση, έχει την τάση να νιώθει ψευδο-ανεξάρτητος και προσπαθεί να καλύψει μόνος του τις ανάγκες του. Αυτό μπορεί να αποτελεί πρόκληση όταν χρειάζεται να βασιστεί σε άλλους ή να ζητήσει υποστήριξη. Είναι δύσκολο να πιστέψει ότι τα πράγματα μπορεί να πάνε καλύτερα από ότι στο παρελθόν. Το να αφήσουν κάποιον να τους βοηθήσει ή να τους προσφέρει κάτι έρχεται σε αντίθεση με την άποψη που έχει ότι μπορεί να φροντίσει τον εαυτό του μόνος του ή ότι δεν έχει ανάγκη τους άλλους.

Τι μπορούμε να κάνουμε για να δεχτούμε την βοήθεια;

Για να μπορέσει κάποιος να αποδεχτεί την βοήθεια και να είναι πρόθυμος να την ζητήσει, είναι ανάγκη να αφήσει πίσω του το παρελθόν του, και να μην νιώθει σαν αβοήθητο παιδί. Το να αφήσει πίσω όσα του δημιουργούν την αίσθηση της ασφάλειας μπορεί να προκαλεί άγχος, ανησυχία, ανασφάλεια και τρόμο. Ωστόσο, αυτά τα συναισθήματα θα υποχωρήσουν όσο προσαρμόζεται στη νέα πραγματικότητα την οποία μπορεί να αποδεχτεί και να παίρνει βοήθεια από τους άλλους.

Χρειάζεται να αποχωριστούμε την αρνητική ταυτότητα και αρνητικές πεποιθήσεις που αναπτύξαμε στην πρώιμη ηλικία σύμφωνα με την οποία βλέπουμε τον εαυτό μας ως βάρος αν εκφράζαμε τις ανάγκες μας. Αυτή η ταυτότητα αναπτύσσεται όταν σαν μικρά παιδιά έχουμε ανάγκη την προσοχή των γονέων μας για να νιώσουμε ασφάλεια. Αν οι γονείς δεν κάλυπταν τις ανάγκες μας, μπορεί να υποθέταμε υποσυνείδητα ότι αυτό είναι δικό μας λάθος. Έτσι διατηρούμε την εικόνα του καλού γονέα.

Αν το να δεχόμαστε την βοήθεια είναι μια δεξιότητα, τότε μπορούμε να την βελτιώσουμε. Για να γίνει αυτό, είναι ανάγκη να σπάσει κάποιος τους φραγμούς που έχει μέσα του που κρατούν τους άλλους ανθρώπους σε απόσταση. Χρειάζεται να δώσουμε προσοχή στην επικριτική εσωτερική φωνή που τροφοδοτεί την αποφυγή γύρω από την αποδοχή. Να αναγνωρίσουμε τις αρνητικές σκέψεις που προκύπτουν από το εάν δεχτούμε βοήθεια.

Μπορεί να παρατηρήσετε ένα εύρος επικριτικών σκέψεων και περιοριστικών πεποιθήσεων, όπως "Δεν χρειάζομαι βοήθεια." "Αυτό είναι δική μου δουλειά, όχι δική τους." "Δεν πρέπει να στηρίζομαι στους άλλους," Όλες αυτές οι σκέψεις δεν είναι πραγματικές. Είναι απλά τα σχόλια της εσωτερικής επικριτικής φωνής σας.

Τι μπορούμε να κάνουμε για να αντιμετωπίσουμε την εσωτερική επικριτική φωνή;

Αρχίζουμε να εξερευνάμε τα μοτίβα προσκόλλησης και πως αυτά έχουν επηρεάσει την ικανότητά μας να αποδεχόμαστε την γενναιοδωρία των άλλων. Επειδή η προσκόλληση καθορίζει τον τρόπο με τον οποίο περιμένουμε οι άλλοι να μας συμπεριφερθούν, καθορίζει και τα συναισθήματα της καχυποψίας και της ψευδο-ανεξαρτησίας. Κατανοώντας τα μοτίβα προσκόλλησης, μπορούμε να νιώσουμε ασφαλείς και πιο ανοιχτοί προς τους άλλους.

Για να μπορέσουμε να αποδεχτούμε τη βοήθεια, χρειάζεται να σταματήσουμε να την βλέπουμε ως κάτι εγωιστικό, αλλά σαν ένα υγιή τρόπο για να ενισχύσουμε τις σχέσεις μας. Όσο περισσότερο αποδεχόμαστε τη βοήθεια, τόσο περισσότερη θα μπορούμε να προσφέρουμε. Όταν αρνούμαστε τον εαυτό σας, αρνούμαστε τους ανθρώπους που είναι κοντά μας. Η γενναιοδωρία είναι διπλής κατεύθυνσης. Μέχρι να μάθουμε να δεχόμαστε με ανοιχτή καρδιά, δεν θα μπορούμε να δίνουμε με ανοιχτή καρδιά. Η τέχνη του να προσφέρουμε είναι σημαντική για την ευτυχία μας, αλλά η γενναιοδωρία δεν τελειώνει με το να δίνεις, σημαίνει επίσης να είμαστε ευγενικοί με όσα δεχόμαστε.

Όταν επιτρέπουμε στους ανθρώπους να είναι ευγενικοί μαζί μας, νιώθουμε κοντά τους και αυτοί νιώθουν κοντά μας. Τους αφήνουμε να εκφράσουν τα συναισθήματά τους για εμάς, αντί να κλείνονται στον εαυτό τους. Αυτό κάνει πιο βαθιά τη σύνδεση και δημιουργεί ένα δυνατό αμοιβαίο υποστηρικτικό σύστημα, στο οποίο το να δίνεις και να παίρνεις είναι φυσιολογικό και ισότιμο. Όταν είμαστε ανοιχτοί στο να δεχόμαστε βοήθεια και γενναιοδωρία αυτό αυξάνει τα βαθιά μας συναισθήματα.

Επιτρέψτε στον εαυτό σας να είναι ευάλωτος

Για να αποδεχτείτε την βοήθεια απαιτεί να είστε ευάλωτοι και να μην έχετε τον απόλυτο έλεγχο σε όλα. Σε μερικούς ανθρώπους δεν αρέσει αυτό. Πιστεύουν ότι όταν δέχονται βοήθεια τους κάνει να φαίνονται κατώτεροι. Νιώθουν ότι έχουν έλλειψη σε κάτι και ότι κάποιος άλλος πρέπει να καλύψει αυτή την έλλειψη.

Το να είμαστε ευάλωτοι δεν σημαίνει ότι είμαστε αδύναμοι. Για να είμαστε ευάλωτοι χρειάζεται δύναμη. Απαιτεί να δεχόμαστε όσα μας δίνουν. Μερικές φορές, οι άνθρωποι κλείνονται στον εαυτό τους, και αυτό αποτελεί έναν αμυντικό μηχανισμό, γιατί πιστεύουν ότι έτσι θα προστατευτούν και δεν θα πληγωθούν. Αλλά η αλήθεια είναι ότι οι προστατευτικοί μηχανισμοί μπορεί να μας μπλοκάρουν από το να δεχτούμε την αγάπη των άλλων.

Αλλάξτε τις πεποιθήσεις σας για την αποδοχή βοήθειας

Όταν κάποιος μας προσφέρει την αγάπη ή την βοήθειά του, καλό είναι να αποδεχόμαστε την βοήθεια με ευγνωμοσύνη. Αν νιώθετε άβολα να δεχτείτε βοήθεια, εξετάστε τις πεποιθήσεις σας :

• Τι με αποτρέπει να αποδεχτώ την βοήθεια από τους άλλους;
• Δεν αξίζετε τα κομπλιμέντα ή την αγάπη; Γιατί νιώθω έτσι;

Κάποιες φορές είναι ανάγκη κάποιοι άνθρωποι να κάνουν λίγη δουλειά με τον εαυτό τους. Είναι σημαντικό να αναγνωρίζουν την αξία τους και το πως το παρελθόν επηρεάζει τις πεποιθήσεις τους:

• Ίσως οι γονείς τους να μην δέχονταν την βοήθεια.
• Ίσως να έμαθαν από τους γονείς τους ότι είναι καλύτερο να δίνουν από το να παίρνουν.
• Ίσως οι γονείς τους να ήταν καχύποπτοι ή να είχαν αμφιβολίες για τις καλές προθέσεις των άλλων.
• Ίσως οι γονείς τους να μην τους επιβράβευσαν ποτέ, και έτσι να πίστευαν ότι δεν ήταν αρκετά καλοί για να δεχτούν οτιδήποτε.

Οτιδήποτε και αν ισχύει, συνειδητοποιήστε ότι όταν κάποιος σας προσφέρει κάτι, αυτό σημαίνει πως στο μυαλό του, έχει αποφασίσει ότι το αξίζετε. Για αυτό μην αναρωτιέστε αν το αξίζετε ή όχι.

Δώστε στους άλλους την ευκαιρία να προσφέρουν

Η προσφορά δεν αφορά μόνο εσάς. Αφορά και αυτόν που δίνει. Φανταστείτε έναν άνθρωπο να σας δίνει κάτι με όλη του την αγάπη και εσείς να  απορρίπτετε. Πώς θα σας έκανε να νιώσετε;

Όταν αποδέχεστε την βοήθεια των άλλων, δίνετε στους άλλους την ευκαιρία να δώσουν. Υπάρχουν άνθρωποι που πάντα θέλουν να δίνουν, αλλά όταν είναι η στιγμή να πάρουν , απορρίπτουν τις πράξεις καλοσύνης των άλλων. Δεν μπορείτε πάντα να δίνετε. Μπορεί να είναι υπέροχο αλλά χρειάζεται και να πάρετε.