Τρόποι με τους οποίους ένα ψυχικό τραύμα της παιδικής ηλικίας επηρεάζει τους ενήλικες

Επιδράσεις ψυχικού τραύματος στους ενήλικες

Είτε είστε μάρτυρας ενός βίαιου γεγονότος είτε έχετε υποστεί βία ως παιδί ή οι φροντιστές σας  παραμελούσαν συναισθηματικά ή σωματικά ή αν έχετε μεγαλώσει σε ένα τραυματικό περιβάλλον είναι πολύ πιθανό να έχετε ακόμη σημάδια από αυτά τα τραύματα ως ενήλικας.

Τα παιδιά αντιλαμβάνονται όσα γίνονται γύρω τους, σε όσα πράγματα είναι μάρτυρες και τι τους συμβαίνει, και στη συνέχεια δημιουργούν μέσα τους ένα χάρτη για το πώς είναι ο κόσμος. Αυτό τα βοηθά να διαχειριστούν τις καταστάσεις. Αλλά αν τα παιδιά δεν φτιάχνουν αυτό τον χάρτη όσο μεγαλώνουν, και μένουν στην παλιά αντίληψη για τον κόσμο μπορεί να καταστρέψουν τις ικανότητές τους να λειτουργήσουν ως ενήλικες.

Καθώς υπάρχουν πολλές συνέπειες που μπορεί να προκαλέσει ένα συναισθηματικό τραύμα στην παιδική ηλικία, παρακάτω θα δούμε τέσσερις τρόπους με τους οποίους ένα τραύμα επηρεάζει τους ενήλικες.

1.Η ψευδαίσθηση του εαυτού

Ως ψυχοθεραπευτής έχω δει πολλούς θεραπευόμενους που κουβαλούν τραύματα της παιδικής ηλικίας στην ενηλικίωση. Ένας τρόπος με τον οποίο αυτές οι πληγές εμφανίζονται είναι η δημιουργία της ψευδαίσθησης του εαυτού.

Σαν παιδιά, θέλουμε οι γονείς μας να μας αγαπούν και να μας φροντίζουν. Όταν οι γονείς μας δεν το κάνουν αυτό, προσπαθούμε να γίνουμε τα παιδιά που νομίζουν ότι τα αγαπούν. Θάβουμε τα συναισθήματά μας καθώς έτσι αποφεύγουμε τις ανάγκες μας, δημιουργούμε μια λάθος εικόνα για τον εαυτό μας, το άτομο που είμαστε στον κόσμο.

Όταν θάβουμε τα συναισθήματα μας, χάνουμε την επαφή με αυτό που πραγματικά είμαστε, επειδή τα συναισθήματα είναι αναπόσπαστο κομμάτι μας. Ζούμε τη ζωή μας μέσα στον τρόμο αν θα αποκαλυφθούμε, και νομίζουμε ότι αν συμβεί αυτό κανείς δεν θα μας νοιάζεται, δεν θα μας αγαπά ή δεν θα μας αποδέχεται.

Ο καλύτερος τρόπος να αποκαλύψετε τον αυθεντικό σας εαυτού έναντι του ψεύτικου εαυτού σας είναι να απευθυνθείτε σε έναν ψυχοθεραπευτή που ασχολείται με τραύματα της παιδικής ηλικίας και μπορεί να σας βοηθήσει να συνδεθείτε με τα συναισθήματά σας και να τα εκφράσετε με τρόπο ασφαλή.

2.Η θυματοποίηση

Όλα όσα σκεφτόμαστε και πιστεύουμε για τον εαυτό μας, μας οδηγούν σε μια εσωτερική συζήτηση. Ο τρόπος που μιλάμε στον εαυτό μας μπορεί να μας εμψυχώσει ή να μας αποθαρρύνει. Η αρνητική συζήτηση με τον εαυτό μας, μας αποθαρρύνει και μας κάνει να αισθανόμαστε ότι δεν έχουμε τον έλεγχο της ζωής μας, με αποτέλεσμα να συμπεριφερόμαστε σαν θύματα. Ίσως να ήμασταν θύματα σαν παιδιά, αλλά δεν πρέπει να παραμείνουμε θύματα και στην ενήλικη ζωή.

Ακόμη και στις καταστάσεις που θεωρούμε ότι δεν έχουμε άλλη επιλογή, πάντα έχουμε επιλογή, ακόμη και αν είναι μόνο η δύναμη να επιλέξουμε το πώς θα βλέπουμε τη ζωή μας. Έχουμε ελάχιστο ή καθόλου έλεγχο για όσα συμβαίνουν στο περιβάλλον μας και στις ζωές μας όταν είμαστε παιδιά, αλλά πλέον δεν είμαστε παιδιά. Πιθανότατα είμαστε πιο ικανοί να αλλάξουμε τα πράγματα από όσο πιστεύουμε.

Αντί να σκέφτεστε ότι είστε θύματα, σκεφτείτε τον εαυτό σας σαν επιζών. Την επόμενη φορά που θα αισθανθείτε παγιδευμένοι και χωρίς επιλογές, υπενθυμίστε στον εαυτό σας ότι είστε πολύ πιο ικανοί από όσο νομίζετε.

3.Η παθητική επιθετικότητα

Όταν τα παιδιά μεγαλώνουν σε οικογένειες στις οποίες ο θυμός εκφράζεται με ανθυγιεινούς τρόπους, μεγαλώνουν και πιστεύουν ότι ο θυμός είναι απαράδεκτος. Αν είστε μάρτυρες βίαιων εκφράσεων θυμού, τότε σαν ενήλικας ίσως να σκέφτεστε ότι ο θυμός είναι ένα βίαιο συναίσθημα και πρέπει να καταστέλλεται. Ή, αν έχετε μεγαλώσει σε μια οικογένεια που καταπίεζε το θυμό και οι γονείς σας δίδαξαν ότι ο θυμός δεν είναι ένα αποδεκτό συναίσθημα, καταπιέζετε τον θυμό, ακόμη και σαν ενήλικας που θα μπορούσε να ωφεληθεί από αυτόν.

Τι συμβαίνει όταν δεν μπορείτε να εκφράσετε το θυμό σας; Αν είστε ένα άτομο που καταστέλλει τα συναισθήματά του, πιθανόν να ξέρετε ήδη την απάντηση: Τίποτα. Ακόμη νιώθετε θυμωμένοι, και τελικά, ο θυμός είναι ένα φυσιολογικό, υγιές συναίσθημα που όλοι βιώνουμε, αλλά αντί να λύσετε τα θέματα που σας προκαλούν θυμό, απλά μένετε θυμωμένοι. Δεν εκφράζετε τα συναισθήματα σας ευθέως, αλλά επειδή δεν μπορείτε να καταστείλετε το θυμό σας, εκφράζετε τα συναισθήματά σας μέσω παθητικής επιθετικότητας.

4.Η παθητικότητα

Αν έχετε παραμεληθεί σαν παιδί, ή έχετε εγκαταλειφθεί από τους γονείς σας, ίσως να έχετε θάψει το θυμό σας και να φοβάστε ότι κάποιος μπορεί να σας εγκαταλείψει ή να σας παραμελήσει ξανά. Αυτό που συμβαίνει όταν τα παιδιά σκέφτονται έτσι, είναι ότι καταλήγουν να εγκαταλείπουν τον εαυτό τους. Όταν κρατάμε τον εαυτό μας κολλημένο στο παρελθόν δεν νιώθουμε τα συναισθήματά μας. Είμαστε παθητικοί και δεν ζούμε τη ζωή μας στο μέγιστο. Ένα παθητικό άτομο μπορεί να λέει στον εαυτό του, ʺΞέρω τι χρειάζεται να κάνω αλλά δεν το κάνω.ʺ