Μαρτυρίες για την Ομαδική Ψυχοθεραπεία

Εγώ μέσα από αυτή την ομάδα πήρα πολλά πράγματα, αν και στην αρχή ήρθα πολύ φοβισμένη. Έμαθα καταρχήν να αγαπάω τον εαυτό μου και κατάλαβα πως δεν πρέπει πια να νιώθω ενοχές για τα πάντα ούτε να σκέφτομαι πάντα το τι θα πουν οι άλλοι.

Προσπάθησα και προσπαθώ ακόμα να δώσω προτεραιότητα στα δικά μου θέλω και όχι των άλλων, και είδα πως εκτός από μένα υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι που έχουν -αν όχι τα ίδια- τουλάχιστον πάνω κάτω τα δικά μου προβλήματα με την παιδική τους ηλικία και με κάποιον από τους γονείς του, γιατί μέχρι τότε νόμιζα πως μόνο εγώ έχω αυτό το πρόβλημα. Εκεί ήξερα ότι θα με ακούσουν χωρίς να με κρίνουν. Ένιωσα την ασφάλεια που στο σπίτι μου δεν μπορούσα να έχω.

Έγινε αμέσως αντιληπτό ότι τα οφέλη της ομάδας προέρχονταν από τη συμμετοχή μας σε αυτή, είτε μιλώντας, είτε ακούγοντας. Αν ήθελα να κερδίσω για τον εαυτό μου κάτι έπρεπε να διεκδικήσω τη μερίδα μου σε αυτόν τον μικρόκοσμο. Μοιράστηκα αρκετά που με βασάνιζαν.

Ένιωσα πολλά συναισθήματα, είτε προερχόμενα από δικά μου ζητήματα, είτε των υπολοίπων. Ένιωσα θλίψη, θυμό, χαρά, ικανοποίηση. Κάθε φορά ήθελα να πω και κάτι παραπάνω. Να αγγίξω και άλλα μονοπάτια της ψυχής μου. Η ομάδα με βοήθησε να προχωρήσω πολύ.

Τι μου προσέφερε η ομάδα; Είδα ότι έχουν βιώσει κι άλλοι άνθρωποι παρόμοιες καταστάσεις με εμένα, παρόλο που ακόμα νιώθω πολύ διαφορετική και ότι ο κόσμος γύρω δεν μου ταιριάζει. Κατάλαβα όμως πως είχα φτιάξει την μοναξιά ως καταφύγιο και τώρα αυτή η μοναξιά με τρελαίνει.

Κατάλαβα επίσης ότι πίσω από κάθε συμπεριφορά υπάρχει μια αιτία, επομένως πλέον πρώτα κατανοώ και δεν κρίνω. Η εικόνα που είχα για τον κόσμο άλλαξε, δεν πιστεύω πλέον ότι είναι επιθετικοί και ότι θέλουν το κακό μου. Αρχίζω να ρίχνω τις άμυνές μου γιατί δεν σκέφτομαι πια ότι ο άλλος μου επιτίθεται, αλλά ότι ίσως νοιάζεται τελικά. Υπάρχουν άνθρωποι που ενδιαφέρονται.

Όταν ήρθα στην ομάδα είχα το μαύρο μου το χάλι! Μαύρο απ΄ έξω, μαύρο και από μέσα! Είχα δύο τεράστιες πληγές, οι οποίες μπορεί να μην έχουν επουλωθεί εντελώς, αλλά έχω συνέλθει από το “κώμα”! Έχω καταλήξει ότι ο χρόνος τελικά δεν είναι γιατρός.

Με κάποιον άλλον τρόπο φεύγει ο πόνος από μέσα σου! Στην αρχή μου φαινόταν αδιανόητο να μιλήσω, αλλά ακούγοντας τα "αδελφάκια μου" να ξεδιπλώνουν τις ιστορίες τους, ένιωσα οικειότητα για να πω και εγώ πράγματα και όσο άφηνα να διαλυθώ τόσο λιγόστευε ο πόνος και η απελπισία! Εκτός από την τεράστια αγκαλιά και την παρηγοριά που πήρα από την ομάδα, πήρα και γνώση για τον εαυτό μου!

Παρακολουθώντας τα υπόλοιπα μέλη να μιλάνε για τα δικά τους προβλήματα, διαπίστωνα κάθε φορά πράγματα για μένα, τα οποία δεν θα έβλεπα σε άλλη περίπτωση. Ταυτίστηκα με κάποιες ιστορίες και έλεγα από μέσα μου “’ωπα! Τα ίδια κάνω και εγώ”.

Μερικές φορές γύριζα στο σπίτι προβληματισμένη, αλλά είχε και αυτό το νόημα του. Τώρα ξέρω σε ποιο σημείο της τροχιάς μου βρίσκομαι. Έχω συμφιλιωθεί με τον εαυτό μου, έχω τακτοποιήσει τις σκέψεις μου και προσπαθώ να αλλάξω κάποιες συμπεριφορές που ακολουθούσα, γιατί βλέπω ότι έχουν οδηγήσει σε αδιέξοδο και αντιμετωπίζω πιο ψύχραιμα τις απώλειες αγαπημένων ανθρώπων στη ζωή μου.

Ξεκίνησα να συμμετέχω στην ομάδα με δισταγμό, η προηγούμενη εμπειρία μου δεν ήταν και η καλύτερη. Είχα καταφέρει να λέω και να ακούω ότι είμαι διαζευγμένη με δύο παιδιά κουβαλώντας όμως την ταμπέλα "έχω πρόβλημα", χωρίς αυτοεκτίμηση, ενοχική, μοναχική, υπερβολικά καλή, δοτική με τους γύρω μου, αλλά όχι με τον εαυτό μου.

Αποφάσισα να έρθω όμως και κατάφερα να αποδεχθώ να ονομάσω και να "ακούσω" (από εμένα) αλήθειες που ποτέ μέχρι τώρα δεν είχα καν τολμήσει να τις … ψιθυρίσω. Ακούγοντας μικρές λέξεις, παραδείγματα, ανακάλυψα ότι τελικά ΔΕΝ ΕΧΩ ΠΡΟΒΛΗΜΑ και αυτό κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει.

Πάλεψα και παλεύω να κρατήσω ότι "είμαι φυσιολογική γυναίκα", χωρισμένη με δύο παιδιά με αυτοεκτίμηση (λίγη προς το παρόν) που διεκδικεί, που δεν είναι πια μόνη και που ζητάει βοήθεια, αλλά που μπορεί και πατάει στα πόδια της για το δικό της καλό πρώτα και έπειτα για τους άλλους. Σίγουρα έχω αρκετό δρόμο μπροστά μου, αλλά έχω καλά κίνητρα όμως για να συνεχίσω εμένα και τα παιδιά μου.

Καταρχήν η ομάδα με βοήθησε στο να αρχίσω να μιλάω και να ανοίγομαι μπροστά σε άλλους ανθρώπους και ειδικά ξένους προς εμένα. Νομίζω ότι βοηθάει πολύ, και σου αφήνει μια γεύση λύτρωσης, όταν αρχίζεις και μοιράζεσαι όλες αυτές τις σκέψεις που κουβαλάει ο καθένας μέσα του.

Κάτι άλλο που ένιωσα ήταν, ότι πολλά από τα θέματα που με απασχολούν είδα ότι απασχολούν και άλλους ανθρώπους. Και ότι πολλές φοβίες και προβληματισμοί είναι κοινοί σε όλους, αυτό με έκανε να νιώσω λιγότερο ένοχο και να με χαλαρώσει, κάνοντας με να καταλάβω ότι δεν είμαι προβληματικός που σκέφτομαι κάποια πράγματα, αλλά φυσιολογικός!

Κάτι άλλο που κατάλαβα και στην αρχή δυσκολεύτηκα να το αποδεχτώ, είναι ότι σε πολλές περιπτώσεις είμαι αρκετά εγωιστής, αδιάλλακτος, και αυστηρός με εμένα και τους άλλους, γεγονός που με κάνει να απομακρύνομαι και να απομονώνομαι από τους ανθρώπους, όταν οι καταστάσεις δεν πηγαίνουν όπως νομίζω εγώ. Δεν είναι εύκολο να το αλλάξω αυτό αλλά ξέρω πλέον πως δεν είναι και αδύνατον!

Η ομάδα είχε επιτυχία, μπορώ να πω ότι προσφέρει αρκετή βοήθεια. Εγώ τουλάχιστον βοηθήθηκα πολύ. Γενικά στην ομάδα είναι όλοι συζητήσιμοι και έχουν πάντα να σου πουν κάτι για το πρόβλημα που αντιμετωπίζεις. Τα προβλήματα δεν τελειώνουν ποτέ αλλά είναι μια ανακούφιση να ξέρεις ότι μπορείς να μιλήσεις με κάποιον για αυτά, χωρίς να φοβάσαι, χωρίς δεύτερες σκέψεις.

Μέσα από το γκρουπ έκανα το πρώτο βήμα για να βρω την αυτοεκτίμηση και τη σιγουριά που δεν είχα ποτέ! Ανακάλυψα πόσο κοντά μου μπορώ να φέρω τους γύρω μου με το να τους ανοίγομαι, χωρίς συμβιβασμούς και εκπτώσεις ως προς το τι θα πω. Επίσης συνειδητοποίησα πόσο μεγάλο εμπόδιο στις διαπροσωπικές μου σχέσεις ήταν ο τρόπος σκέψης μου και πως η φαντασία μου εκτός από δύναμη είναι και αδυναμία μου ταυτόχρονα.

Όταν άκουσα την πρώτη φορά "ομαδική ψυχοθεραπεία" ανατρίχιασα από φόβο και είπα απλά "αποκλείεται". Θεωρούσα αδιανόητο να μιλήσω μπροστά σε αγνώστους για πράγματα τόσο προσωπικά και τόσο δύσκολα. Την δεύτερη φορά που ξαναμιλήσαμε για την ομαδική το άκουσα περισσότερο. Την τρίτη φορά σκέφτηκα ότι "για να το λέει ξανά και ξανά, δεν μπορεί, κάτι θα ξέρει... μήπως να το προσπαθήσω;". Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να εξηγήσω πως συμβαίνει αλλά ξαφνικά συνδέεσαι με ξένους ανθρώπους, στους οποίους καταλήγεις να αναγνωρίζεις πολλά πράγματα από σένα, από δικές σου ιστορίες, από δικούς σου φόβους και αγωνίες. Συντονίζεσαι με την ομάδα και από τον καθένα παίρνεις αλλά και δίνεις κάτι διαφορετικό, ακούς μία διαφορετική οπτική που μπορεί να μην την είχες σκεφτεί ποτέ και για πρώτη φορά αντιλαμβάνεσαι το πως πραγματικά μπορεί να σε βλέπουν οι άλλοι. Μέχρι εδώ που έχω φτάσει έχω μάθει πολλά πράγματα για τον εαυτό μου, νιώθω πιο καλά με εμένα και τις σχέσεις μου.

Μέσα στην ομάδα σου δίνεται η δυνατότητα να μιλήσεις για όλα εκείνα που σε απασχολούν, ευχάριστα ή δυσάρεστα, χωρίς να έχεις το φόβο ότι κάποιος θα σε κρίνει ή θα σε κοροϊδέψει για αυτά. Ανοίγοντας την ψυχή σου σε αυτή τη “συμβολική οικογένεια” αντιλαμβάνεσαι ότι αυτά που σε απασχολούν δεν ταλαιπωρούν μόνο εσένα, αλλά και άλλους ανθρώπους, και επιπλέον ακούς γνώμες και βιώματα άλλων ανθρώπων που πραγματικά θέλουν να βοηθήσουν, με αποτέλεσμα να ανοίγονται οι οπτικές σου στα πράγματα που σε απασχολούν. Με αυτό τον τρόπο αφενός μειώνεται η μεγάλη σημασία που έχει δώσει κανείς στα θέματα που τον βασανίζουν και ταυτόχρονα οι λύσεις πολλαπλασιάζονται. Μέσα από την υποστήριξη της ομάδας μαθαίνεις να αντιμετωπίζεις τις καταστάσεις αλλιώς. Δυναμώνεις σαν προσωπικότητα χωρίς όμως να χάνεις την ταυτότητά σου. Είναι ένα δύσκολο αλλά όμορφο και εποικοδομητικό ταξίδι ζωής.

Στην ομάδα ήρθα σε δύσκολο σημείο για μένα, στο δικό μου πάτο. Πλέον είμαι καλύτερα με τον εαυτό μου, έχω γίνει καλύτερη μητέρα, και μπορώ να σταθώ απέναντι στον άντρα μου για πράγματα που πριν φοβόμουνα. Η ομάδα αυτή είναι κάτι καλύτερο από οικογένεια. Είμαστε ξένοι, αλλά στην ομάδα ο καθένας ανοίγει το κουτί της αλήθειας του. Στην ομάδα μπορώ να πω αυτό που θα κρύψω από τη φίλη μου, τον άντρα μου, τους γονείς μου. Μπορώ να μοιραστώ αυτά που ψιθυρίζω στον εαυτό μου το βράδυ πριν κοιμηθώ. Με την ομάδα συγκινήθηκα, είχα καταπιεστεί στη ζωή μου, εδώ υπάρχει μία οικογένεια να με ακούσει, και είμαι ένας χείμαρος, είναι όλα τόσο ανοιχτά, τόσο αληθινά. Εδώ δεν έχω πει ψέματα, δεν κρύβω πράγματα, κανείς δεν θα κρίνει τις επιλογές μου. Δύσκολο να μεταφέρω τα όσα ζήσαμε σαν ομάδα. Πάντα κάποια κουβέντα θα ταιριάξει. Αν δεν σε συγκινήσουν οι θεραπευτές, θα σε συγκινήσουν τα μέλη, σε αγκαλιάζουν πάντα με μια κουβέντα και άλλοτε κυριολεκτικά.

Ήμουν χαμένη, χαομένη, δεν ήξερα ποια είμαι, τι θέλω, ένα μυαλό αχταρμάς. Είδα τον εαυτό μου μέσα από τα μάτια των άλλων, και πως οι άλλοι ερμηνεύουν τα πράγματα διαφορετικά. Η ομάδα μου άνοιξε τα μάτια, ότι αυτά που σκεφτόμουν για μένα μπορεί να μην ισχύουν ή ότι ο άλλος τα βλέπει εντελώς διαφορετικά. Στην ομάδα ένιωσα αγάπη και υποστήριξη.